Rouwen is een werkwoord

Ik koos deze titel heel bewust omdat het bijna het eerste is wat ik zeg als mensen zich aanmelden voor rouwbegeleiding.

Als iemand sterft heeft dat een impact op de omgeving van de overledene.  Hoe groot de impact is, hoe lang het rouwen duurt en op welke manier dat rouwproces verloopt is heel divers.

Net de diversiteit van rouwen maakt het soms moeilijk om elkaar hierin te begrijpen.  Het is immers voor iedereen anders, jong/oud, man/vrouw.  We beleven het elk op onze eigen manier.
Kinderen kunnen bijvoorbeeld intriest zijn en op een mum van tijd overschakelen naar een spel, dansen, vrolijk zijn.  Dit is het duaal proces.  Het is een normaal en natuurlijk gegeven.  Het is immers ondraaglijk om continue in diep verdriet of pijn te leven.  Kinderen geven aan deze natuurlijke reflex gevolg. 

Ik zet hier nog even de stapjes binnen het rouwproces op een rij.  Deze stappen maken we allemaal.  We maken ze echter niet op hetzelfde moment, ook binnen een gezin heeft elkeen zijn ritme.  De één gaat hier sneller door dan de ander.  En het gebeurt ook wel eens dat we van stap 3 terugvallen naar stap 1.

1^ste stap: de ontkenning
Het niet geloven van de dood.  Dit kan niet waar zijn.  Straks komt hij/zij gewoon terug thuis.
Je hart en je hoofd weigeren aan te nemen wat er gebeurt.

2^de stap: de realiteit
Je hoofd “weet” dat de persoon/dier dood is en dat dit definitief is.

3^de stap: een vat vol emoties
Je hart, je lijf, je hoofd het is allemaal te veel.  Je komt in een emotionele rollercoaster terecht.  Alle emoties vloeien door elkaar en wisselen elkaar soms in sneltempo af.  Het gebeurt ook wel dat oude emotionele pijn naar boven komt.  Pijn die nog niet verwerkt is maar die opnieuw wordt aangesproken door deze recentere gebeurtenis.  Er komen vragen bij jou naar boven, had ik maar … wat als … ik zou nog zo graag … mag ik nu nog wel …

4^de stap: aanvaarding van de dood
Het wordt vaak benoemt als “het verlies een plaats geven”.  Ik merk in de praktijk dat mensen me dan vragen maar wat is dat dan “een plaats geven”.
Eigenlijk gaat het erom dat je je door de hevigste emoties hebt gewerkt, met vallen en opstaan.  Je mist, en zal altijd, degene die gestorven is blijven missen maar het scherpe is milder geworden.  Je hebt als het ware aanvaard dat je nu verder gaat zonder de overledene.  Je hebt opnieuw toekomstperspectief.

Rouwen is werken.  Hoe lang het werk duurt, kan niemand zeggen.  Belangrijk is dat je je rouwproces doorloopt en het niet voor je uitschuift. 
Neem je tijd om de dood te Ver-Werken.  Soms sta je stil en lijkt dit een eeuwigheid te duren om dan terug in beweging te komen.  Het hoort er allemaal bij. 

Laat je niet van stuk brengen door zinnetjes als:
– Tja ze heeft een schoon leven gehad.
– Je bent nog jong je zal wel iemand anders vinden.
– Troost jezelf je hebt toch nog kinderen.
– Er zijn mensen die het nog veel erger hebben.
– Hij heeft gelukkig niet afgezien.
– Ze verdient jouw verdriet niet, ze heeft er zelf voor gekozen.
– Het is toch maar een hond.
– Zeg we zijn nu 6 maanden verder, pak je leven terug op.
– Jij moet verder, kop op.
– ….

En zo kan ik er nog wel opsommen die ik dagelijks te horen krijg van rouwenden in mijn praktijk.  Allemaal goed bedoelt maar hard gevoelt door degene die een geliefde verliest door de dood.

Binnen onze cultuur is het niet zo gebruikelijk meer om open over de dood te praten.  Hierdoor is het soms moeilijk om er gewoon te zijn en te luisteren.  Want hoe moet je reageren, wat moet je zeggen of wat niet.  Het taboe maakt angstig en onhandig waardoor pijnlijke communicatie ontstaat.  De rouwende kan zich hierdoor gaan afsluiten of een masker opzetten.

Her-Ken jij jezelf of iemand uit jouw omgeving in deze blog? Ben je nog volop in je verwerkingsproces of loop je vast en weet je het allemaal even niet meer?
Weet dan dat je er niet alleen hoeft voor te staan, ik wandel graag met jou een stukje mee op jouw rouwpad.

Zit je met vragen na het lezen van deze blog, stuur me dan gerust een vrijblijvend mailtje.

♥